Het laatste stuk

Hoe begin je de eerste zin van het laatste stukje reisblog? Ik ben wel 10x opnieuw begonnen maar het blijft een gek gevoel dat ik nu op het vliegveld zit en vandaag terugvlieg naar Amsterdam. Na 9 maanden vol met fantastische ervaringen en avonturen is dit het allerlaatste stukje van mijn reis. Een vlucht naar New York en vandaaruit een vlucht naar Amsterdam. Morgenvroeg ben ik er al. Het voelt ergens een beetje als een anticlimax dat het zo snel en makkelijk gaat 😂. 

De laatste 3 weken waren (net als alle andere weken) een hele bijzondere ervaring. Een week in een luxe jachthaven met een zwembad, als line handler mee door het Panama kanaal en toen op 8 maart naar Providencia. We vertrokken in de avond en als snel was het tijd voor mijn eerste wacht. Om 3 uur het snachts 3 uurtjes aan het roer zitten en de zee in de gaten houden. Met afwisselend 3 uur wacht en 6 uur rust heb ik vooral veel geslapen en zo kwamen we ongeveer 40 uur varen later aan in Providencia. De tocht zelf verliep heel soepel met als hoogtepunt de enorme groep dolfijnen die om de boot heen kwam spelen 😄🐬

Providencia is klein, echt heel erg klein. Er is 1 weg om het eiland en in iets minder dan een uurtje heb je het hele rondje gemaakt. Het is helemaal niet zo makkelijk om er te komen, er zijn nauwelijks toeristen en de mensen zijn super behulpzaam en aardig. We hadden een electriciteit kabel nodig voor een reparatie aan boord en voordat we het wisten probeerde het hele dorp ons te helpen. Telefoontjes naar vrienden en een ritje achterop een scooter van winkel maar winkel om ons te helpen. Het is zo leuk hoe als je op reis bent de meest simpele dingen soms een urenlange queeste worden waarbij je op de gekste plekken komt 😄.

Ik heb nog geprobeerd een scooter te huren de dag erna om het eiland te verkennen maar dat bleek wat minder simpel dan gedacht. De vrouw die ze verhuurde had weinig vertrouwen in mijn rij skills en nadat ze me 3 rondjes heeft laten rijden keek ze niet minder bezorgd. Nu had ze ergens misschien een punt omdat ik nog nooit op een scooter gereden had maar ik ben ervan overtuigd dat ik er wel uitgekomen was. Helaas wilde ze me er geen meegeven omdat ze niet wilde dat ik mezelf pijn zou doen (het was lief bedoeld) en begon ik te voet aan mijn verkenningstocht. Het was echt heel erg warm maar gelukkig bood iemand me na een uurtje een lift aan. Hij bracht me naar het mooiste strand van het eiland waar hij ook werkte en als ik terug wilde moest ik het maar zeggen dat bracht hij me terug. Daarbij kreeg ik meteen een rondleiding over hele eiland en gingen we nog even langs bij een vriend om wat op te halen. Al met al een veel leuker avontuur dan zelf rondrijden over het eiland en een hele leuke dag 😁

11 maart is altijd mijn favoriete dag van het jaar maar dit jaar was wel heel bijzonder. Mijn verjaardag vieren terwijl we voor anker liggen bij een eiland in de Caribische zee maar wel met zelfgemaakte linzevlaai, een kopje Peruaanse koffie, lang zal ze leven en zelfs een cadeautje 😁. Heerlijk weer, lekker zwemmen, wat wandelen op het kleine eilandje waarnaast we lagen en een beetje snorkelen. Wat wil je nog meer op ke verjaardag. 

Na bijna een week in Providencia vertrokken we zondag 17 maart om half 6 voor het laatste stuk. Voor vertek was er veel overleg geweest over de route en hoeveel mijl we uit de kust zouden blijven van Nicaragua. Het advies is minstens 100 mijl maar een jaar gelezen was een zeiler nog overvallen door piraten iets meer dan 100 mijl uit de kust dus het voelde toch wel een beetje spannend. Hoe we het ook bekeken zouden we net dat spannende stuk midden in de nacht moeten varen omdat we niet anders uitkwamen met de wind. Gelukkig ging alles helemaal goed en behalve een tanker in de verte heb ik geen piraten gespot het snachts. Het was een flink stuk en de zee was nogal onrustig dus het waren niet de meest comfortabele 50 uur van mijn leven. Nu maakte de zonsopkomst en zonsondergang daarin wel al wat goed en ik heb geleerd dat een maansondergang net zo mooi kan zijn midden in de nacht 😄. 

Na 50 uur varen kwamen we dinsdagochtend vroeg aan bij Grand Cayman, de kaaiman eilanden. Na het inklaren bij de doune en de officiële dingen had ik nog 1 dag om het eiland te verkennen. Ik vond het toen ik mijn vlucht boekte wel jammer dat ik er maar zo kort zou zijn maar na 10 minuten aan land vond ik het al niet meer erg 😂. Het eiland is volledig gericht op cruiseschepen en toeristen en de stand voelt een beetje als een pretpark. Er zijn alleen maar hele dure winkels en verder was er helemaal niks. Grappig om een keer te zien maar een middag was meer dan voldoende. Wel echt fantastisch was het water, dit was het meest heldere water wat ik tot nu toe gezien heb. Meer dan 10 meter diep en perfect zicht op de bodem en overal vissen. We lagen aan een boei midden tussen een paar van de beste snorkel plekken van het eiland en daar heb ik volop gebruik van gemaakt. Dit was de beste snorkel plek waar ik geweest ben na de Galapagos eilanden en dat wil onderhand best wat zeggen 😋.

Na die laatste dag was er vanmorgen nog even tijd om wat te knutselen en toen was het moment van afscheid te nemen na 3 weken meezeilen. Nu zit ik alweer in het vliegtuig, momenteel boven de kust van florida, en over 2 uur land ik in New York. Het gaat ontzettend snel en voordat ik het weet land ik al in Nederland. 

Die 9 maanden zijn omgevlogen en hoewel er altijd meer is om te zien en doen voelt het ook goed om nu terug te komen. Ik heb zoveel gezien en meegemaakt hier en ik kijk ook wel uit naar de nieuwe avonturen die nog voor me liggen in Nederland. Voor nu is dit het laatste stukje, in ieder geval van deze reis. Dankjewel aan iedereen aan het meelezen en meeleven. Het was altijd ontzettend fijn om alle leuke reacties te lezen en als ik een keer heimwee had voelde ik me weer een stuk minder alleen als ik ze nog eens doorlas 😊.

Heel veel liefs van mij en we zien elkaar waarschijnlijk snel weer,

Adios y hasta luego,

Sulina ☀️